قرح (ریشه)

ریشه «قرح» (QRḤ)؛ زخم، جراحت. این ریشه 3 بار در قرآن کریم به‌کار رفته است.

معنای لغوی

قَرْح: (بر وزن فلس) زخم. «قَرَحَهُ‏ قَرْحاً: جرحه و شقّه» راغب گويد: قرح بفتح اول جراحتى است كه از خارج رسد مثل زخم شمشير و قرح بضمّ اول جراحتى است كه از درون‏ برخاسته مثل دمل، و بقولى بفتح اول زخم و بضمّ آن درد زخم است.

إِنْ يَمْسَسْكُمْ‏ قَرْحٌ‏ فَقَدْ مَسَّ الْقَوْمَ‏ قَرْحٌ‏ مِثْلُهُ وَ تِلْكَ الْأَيَّامُ نُداوِلُها بَيْنَ النَّاسِ ... آل عمران: 140. آيه در باره جنگ احد است كه عدّه‏اى از مسلمانان كشته و عدّه‏اى زخمى شدند. يعنى: اگر بشما زخمى رسيد و در «احد» شكستى ديديد، نظير آن بمشركين در «بدر» رسيد و اين روزها را ميان مردم ميگردانيم و شكست و فتح هر دوره نصيب قومى ميشود (قاموس قرآن، ج5، ص299-300).

ساخت‌های صرفی در قرآن

قَرح (اسم): 3 بار

ریشه‌شناسی

زبان	لفظ	لفظ با آوانویسی عربی	معنای انگلیسی	معنای فارسی	توضیح	منبع
قرآن	قَرح	قَرح	قَرح	قَرْح: زخم		قاموس قرآن، ج‏5، ص: 299
آفروآسیایی
سامی	*ḳVraḥ-	قرح	'wound' (v.)	'زخم'  خوردن
عربی	qrḥ	قرح

منابع

قرح (واژگان)

منابع ریشه شناسی 2