صبع (ریشه)

از قرآن پدیا

ریشه «صبع» (ṢBˁ)؛ اصبع، انگشت. این واژه تنها 2 بار در قرآن کریم آمده است.

معنای لغوی

اصبع: انگشت. جمع آن اصابع است. «يَجْعَلُونَ‏ أَصابِعَهُمْ‏ فِي آذانِهِمْ مِنَ الصَّواعِقِ» بقره: 19. ايضا «جَعَلُوا أَصابِعَهُمْ‏ فِي آذانِهِمْ» نوح: 7. اصابع فقط دو بار در قرآن آمده و مفرد آن در كلام اللّه بكار نرفته است (قاموس قرآن، ج4، ص107).

ساخت‌های صرفی در قرآن

اَصابِع (اسم، جمع اِصبَع): 2 بار

ریشه‌شناسی

زبان لفظ لفظ با آوانویسی عربی معنای انگلیسی معنای فارسی توضیح منبع
قرآن اَصابِع اَصابِع اَصابِع اصبع: انگشت قاموس قرآن، ج‏4، ص: 107
آفروآسیایی *c̣ibVʕ- صبع finger انگشت
سامی *ṣibʕ-(at-), *ʔV-ṣbaʕ- {} *c̣ibʕ-(at-), *ʔa-c̣ibaʕ- صبع finger انگشت
اکدی neṣbettu نِصبِتتُ [CAD n2 190], [AHw 782].
ابلایی iš-ba-um, ìsa-ba-um, iš11-ba-h_um /ʔiṣbaʕum/ ِش-بَ-ُم\ ِسَ-بَ-ُم\ ِش-بَ-خُم /ءِصبَعُم/ [Kr 18; Bl E No. 20]
اگاریتی ʔuṣbʕ ءُصبع 'dedo; garra' انگشت؛ پنجه [DLU 55]
عبری ʔäṣbaʕ ءَصبَع [KB 81]
آرامی OFF ʔṣbʕ ءصبع [HJ 98].
آرامی بایبل ʔäṣbǝʕān (pl. f.) ءَصبعَن ( ) 'Finger, Zehe' انگشتان دست، انگشتان پا [KB deutsch 1673]
آرامی یهودی ṣibʕā; ʔäṣbǝʕā, ʔäṣbaʕ صِبعَ\ ءَصبعَ\ ءَصبَع 'finger, esp. index finger' انگشت، به ویژه انگشت اشاره' [Ja 1259]; [Ja 110]; ʔṣbʕh, det. ʔṣbʕth
سریانی ṣebʕā صِبعَ 'digitus (manus et pedis)' انگشتان (دست و پا) [Brock 620]
آرامی جدید MLH ṣebʕo صِبعُ 'Finger' 'Finger' انگشت [J Mlah 190] HRT ṣepʔa
مندایی ṣibita, ʕṣba (also صِبِتَ\ عصبَ (َلسُ 'toe') "انگشت پا" [DM 355]
گعز ʔaṣbāʕ(ǝ)t (also ءَصبَع()ت (َلسُ 'toe') "انگشت پا" [LGz 45]
مهری ṣ̌ǝbáʔ (also شبَء (َلسُ 'toe') "انگشت پا" [JM 397]
جبالی ʔiṣbáʕ ءِصبَع [JJ 5]
حرصوصی ḥaṣ̌báʔ حَشبَء [JH 126] (<*ḥa-ṣibaʕ)
سقطری ʔéṣbaḥ ءِصبَح [LS 70], ṣóbeḥ [ibid. 345].
عربی ʔaṣbaʕ-, ʔiṣbaʕ-, ʔaṣbiʕ-, ʔaṣbuʕ, ʔiṣbiʕ-, ʔiṣbuʕ-, ʔuṣbuʕ-, ʔuṣbiʕ-, ʔuṣbūʕ- ءَصبَع-\ ءِصبَع-\ ءَصبِع-\ ءَصبُع\ ءِصبِع-\ ءِصبُع-\ ءُصبُع-\ ءُصبِع-\ ءُصبُع- [BK 1 1307]
عربی جدید NYEM ṣabiʕ, ṣbūʕ, ṣābiʕ صَبِع\ صبُع\ صَبِع [Behnschtedt 669].

منابع

صبع (واژگان)

منابع ریشه شناسی 2