دعو (ریشه)
ریشه «دعو» (DˁW)؛ خواندن، صدا زدن. این ریشه و مشتقاتش جمعا 212 بار در قرآن کریم آمده است.
معنای لغوی
دعو: دعاء بمعنى خواندن و حاجت خواستن و استمداد است و گاهى مطلق خواندن از آن منظور است مثل فَلَمْ يَزِدْهُمْ دُعائِي إِلَّا فِراراً نوح: 6 و گاهى مراد همان در خواست و استمداد است مثل الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِي وَهَبَ لِي عَلَى الْكِبَرِ إِسْماعِيلَ وَ إِسْحاقَ إِنَّ رَبِّي لَسَمِيعُ الدُّعاءِ ابراهيم: 39 دعوة نيز بمعنى خواندن ميباشد (قاموس قرآن، ج2، ص345).
ساخت‌های صرفی در قرآن
دَعَوَ (فعل مجرد): 170 بار
دَعوا (اسم): 4 بار
دَعوَة (مصدر): 6 بار
دُعاء (اسم): 20 بار
داعِی (اسم فاعل): 7 بار
اَدعِیاء (جمع دعیّ، صفت فعیل): 2 بار
اِدَّعَیَ (فعل باب افتعال): 3 بار
ریشه‌شناسی
| زبان | لفظ | لفظ با آوانویسی عربی | معنای انگلیسی | معنای فارسی | توضیح | منبع |
| قرآن | دَعَوَ | دَعَوَ | دَعَوَ | دعو: دعاء بمعنى خواندن و حاجت خواستن و استمداد است و گاهى مطلق خواندن از آن منظور است مثل فَلَمْ يَزِدْهُمْ دُعائِي إِلَّا فِراراً نوح: 6 و گاهى مراد همان در خواست و استمداد است مثل الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِي وَهَبَ لِي عَلَى الْكِبَرِ إِسْماعِيلَ وَ إِسْحاقَ إِنَّ رَبِّي لَسَمِيعُ الدُّعاءِ ابراهيم: 39 دعوة نيز بمعنى خواندن ميباشد | قاموس قرآن، ج2، ص: 344 | |
| آفروآسیایی | *diʕ-/*duʕ- | دع | speak, call | صحبت کردن، صدا زدن | ||
| سامی | *duʕ- | دع | 'call' 1, 'be called' 2 | "صدا زدن" 1، "صدا زده شدن" 2 | ||
| عربی | dʕw | دعو | ||||