دعو (ریشه)

ریشه «دعو» (DˁW)؛ خواندن، صدا زدن. این ریشه و مشتقاتش جمعا 212 بار در قرآن کریم آمده است.

معنای لغوی

دعو: دعاء بمعنى خواندن و حاجت خواستن و استمداد است و گاهى مطلق خواندن از آن منظور است مثل‏ فَلَمْ يَزِدْهُمْ‏ دُعائِي‏ إِلَّا فِراراً نوح: 6 و گاهى مراد همان در خواست و استمداد است مثل‏ الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِي وَهَبَ لِي عَلَى الْكِبَرِ إِسْماعِيلَ وَ إِسْحاقَ إِنَّ رَبِّي لَسَمِيعُ‏ الدُّعاءِ ابراهيم: 39 دعوة نيز بمعنى خواندن ميباشد (قاموس قرآن، ج2، ص345).

ساخت‌های صرفی در قرآن

دَعَوَ (فعل مجرد): 170 بار

دَعوا (اسم): 4 بار

دَعوَة (مصدر): 6 بار

دُعاء (اسم): 20 بار

داعِی (اسم فاعل): 7 بار

اَدعِیاء (جمع دعیّ، صفت فعیل): 2 بار

اِدَّعَیَ (فعل باب افتعال): 3 بار

ریشه‌شناسی

زبان	لفظ	لفظ با آوانویسی عربی	معنای انگلیسی	معنای فارسی	توضیح	منبع
قرآن	دَعَوَ	دَعَوَ	دَعَوَ	دعو: دعاء بمعنى خواندن و حاجت خواستن و استمداد است و گاهى مطلق خواندن از آن منظور است مثل‏ فَلَمْ يَزِدْهُمْ‏ دُعائِي‏ إِلَّا فِراراً نوح: 6 و گاهى مراد همان در خواست و استمداد است مثل‏ الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِي وَهَبَ لِي عَلَى الْكِبَرِ إِسْماعِيلَ وَ إِسْحاقَ إِنَّ رَبِّي لَسَمِيعُ‏ الدُّعاءِ ابراهيم: 39 دعوة نيز بمعنى خواندن ميباشد		قاموس قرآن، ج‏2، ص: 344
آفروآسیایی	*diʕ-/*duʕ-	دع	speak, call	صحبت کردن، صدا زدن
سامی	*duʕ-	دع	'call' 1, 'be called' 2	"صدا زدن" 1، "صدا زده شدن" 2
عربی	dʕw	دعو

منابع

دعو (واژگان)

منابع ریشه شناسی 2