عفف (ریشه)

ریشه «عفف» (ˁFF)؛ عفّت، پاکی، گذشت. این ریشه در این معنا 4 بار در قرآن کریم به‌کار رفته است.

معنای لغوی

عفف: عفّت بمعنى مناعت است در شرح آن گفته‏اند: حالت نفسانى در شرح آن گفته‏اند: حالت نفسانى است كه از غلبه شهوت باز دارد پس‏ بايد عفيف بمعنى خود نگه دار و با مناعت باشد يَحْسَبُهُمُ الْجاهِلُ أَغْنِياءَ مِنَ‏ التَّعَفُّفِ‏ بقره: 273. بى‏خبر آنها را از مناعتشان غنى مى‏پندارد.

وَ لْيَسْتَعْفِفِ‏ الَّذِينَ لا يَجِدُونَ نِكاحاً حَتَّى يُغْنِيَهُمُ اللَّهُ مِنْ فَضْلِهِ‏ نور: 33. آنانكه قدرت تزويج ندارند خود نگه‏دارى و عفّت پيش گيرند تا خدا از كرم خويش آنها را بى‏نياز گرداند (قاموس قرآن، ج5، ص19).

ساخت‌های صرفی در قرآن

اِستَعفَفَ (فعل باب استفعال): 3 بار

تَعَفُّف (مصدر باب تفعّل): 1 بار

ریشه‌شناسی

زبان	لفظ	لفظ با آوانویسی عربی	معنای انگلیسی	معنای فارسی	توضیح	منبع
قرآن	اِستَعفَفَ	اِستَعفَفَ	اِستَعفَفَ	عفف: عفّت بمعنى مناعت است در شرح آن گفته‏اند: حالت نفسانى در شرح آن گفته‏اند: حالت نفسانى است كه از غلبه شهوت باز دارد پس‏		قاموس قرآن، ج‏5، ص: 18
آفروآسیایی
سامی	*ʕāpiy-	عفی	'heal, cure' 1, 'health' 2	"شفا، درمان" 1، "سلامت" 2
مهری	ʔafyēt 2	ءَفیِت
حرصوصی	ʔafyet 2	ءَفیِت
عربی	ʕfw 1, ʕāfiy-at- 2	عفو \ عَفِی-َت-

منابع

عفف (واژگان)

منابع ریشه شناسی 2